برخی ابعاد ترور شهید سپهبد قاسم سلیمانی از منظر حقوق بین الملل

اینستاگرام، عکسها را پاک می کند؟ ما اینستاگرام را به جولانگاه گفتگو درباره موضوع تبدیل می کنیم؟ می گویند او را کشته اند؟ ما برایش پخش «زنده» برگزار می کنیم. این نشست علیه هر انحصاری است؛ انحصار گفتگوی حضوری در مرکز، انحصار تصویری رسانه های رسمی و انحصار تملک حاج قاسم ها که در واقع متعلق به تمام ملت هستند و از خط کشی های قبیله ای و ساختگی مبرا. در این نشست اینستاگرامی سعی خواهیم کرد به چند مسئله مهم حقوقی بین‌المللی در ارتباط با ترور شهید سلیمانی بپردازیم، ازجمله ارزیابی واقعه ترور از منظر حقوق مخاصمات مسلحانه، حقوق بشر، مسؤولیت بین‌المللی و مقابله به مثل، منع تهدید و توسل به زور و جنبه‌های کیفری و البته امکانات تعقیب حقوقی. طبیعتا در این موارد، گذشت زمان لازم است تا ابعاد مختلف به خوبی پرورده شود و ما نیز سعی خواهیم کرد زمینه گفتگو پیرامون ابعاد حقوقی ماجرا را فراهم کنیم. نشست‌های دیگری نیز ظرف فردا و پس فردا در قم، همدان و تهران برگزار خواهد شد که در کانالهای تلگرامی و سایر رسانه‌ها اطلاع‌رسانی شده و صاحب‌نظران به ارزیابی زوایای مختلف این ماجرا خواهند پرداخت.
در این نشست کم سابقه مجازی که انشاالله در موضوعات دیگری نیز تکرار خواهد شد در خدمت دوستان گرامی و همکاران محترم آقای دکتر مسعود زمانی استادیار دانشگاه شیراز و سرکار خانم دکتر لیلا میربد پژوهشگر، مدرس حقوق بین‌الملل و دعوت میکنم در صفحه اینستاگرام، ما را همراهی کنید.

همه پرسی کردستان و حقوق بین الملل

امیر مقامی

روزنامه نسل فردا، دوشنبه 10 مهر 96، ص 1

 

حق تعیین سرنوشت یکی از حقوق بنیادین بشر و در زمره قواعد آمره حقوق بین الملل است. این حق، دو مرحله را در روند تکامل خود طی کرده که دوره نخست آن به مبارزات ضداستعماری و ضداشغالگری ملتها در برابر دولتهای استعمارگر و اشغالگران خارجی مربوط است. در این دوره، حق تعیین سرنوشت، پادزهری است برای نظام حقوق توسل به زور پیش از منشور ملل متحد. در آن نظام، توسل به زور اصولاً ممنوع نیست و حقوق بین الملل شماره یک که در دوران تفوق و یکجانبه گرایی اروپا ایجاد شده است، این امکان را به دولتهای قدرتمند داده است که با تصرف سرزمینهای غیرخودمختار یا حتی دارای دولت، با برنشاندن حاکمان دست نشانده و حتی حضور مستمر نیروی نظامی، حاکمیت آن سرزمین و ملت را مخدوش کنند.

در فضای پس از جنگ جهانی دوم، حقوق بین الملل شماره دو پدیدار شد که قواعد منع توسل به زور و منع مداخله در امور حاکمیتی دولتها را تصریحاً و تلویحاً در زمره «اصول» خود آنچنانکه در منشور برشمرده شده است، درآورد. با عقب نشینی استعمار سنتی و تثبیت مرزهای سیاسی پس از جنگ جهانی دوم، این حق که حق طبیعی دولتهای تحت استعمار و اشغال شناخته می شد و با تلاش آنها در نظام جدید بین المللی پذیرفته شد، علیرغم تصریح در ماده یک مشترک میثاقین، کارکرد خود را از دست داده بود یا دست کم این کارکرد کمرنگ شده بود.

لذا کارکرد حق تعیین سرنوشت سیاسی به سوی حق تعیین سرنوشت داخلی یعنی حمایت از دموکراسی و انتخابات آزاد گرایش یافت.