در رگ تاک

دختر جانم

صهبا خانم

سلام

خیلی وقت است برای تو نامه ننوشته­ام؛ شاید به این دلیل که گاهی توانسته­ایم با هم راحت­تر صحبت کنیم؛ بخاطر این که تو «بزرگ» شده­ای و نه فقط «بزرگتر». این اصراری است که خودت داری، گرچه هنوز گاهی میگویی هنوز قدّ مامان و بابا، قدّ هستی نشده­ای. گاهی که دلت میشکند از اخم ما، میگویی هنوز بچه­ام، اما راستش بزرگ شده­ای. دیگر بزرگتر از این نمی­شوی، وقتی قدر خودت را شناخته­ای و میدانی نسبت به چه موقعیتی، بزرگی و نسبت به چه موقعیتی کوچک. وقتی موضوع کرامت و حقوق برابر تو باشد، تو بزرگی و فهمیده­ای که بزرگی، و وقتی نیازهای جسمی و روحی دوران کنونی زندگی­ات مطرح باشد، قدّ و قواره­ات را میشناسی. هرچند به تو گفته­ ام که بزرگ شدن خیلی هم خوب نیست و درد و ناراحتی به همراه دارد اما چاره ای از بزرگ شدن نبود.

صهبا جان

چند روز پیش، جدول رشد زبانی و رفتاری کودکان را می­دیدم. شاید منبعی که من میدیدم دقیق و علمی نبود، اما هرچه بود، تو و اکثر هم­بازیهایت از این جدول چند سال جلوتر بودید! همانطور که نسل ما چند سال جلوتر بوده و هست. نسل ما یک افتخار بزرگی دارد و آن این که زود، پخته میشود، زود درس میگیرد؛ در روابط شخصی و اجتماعی­اش، در هنرش، در فرهنگش، در سیاستش. مثلاً نسل ما یک چیز عجیب دارد که شما باید برای بچه­هایتان تعریف کنید: این که نسل ما همزمان سه خواننده پخته درجه یک سنتی جوان دارد که آیندگان از این حیث به ما حسودی خواهند کرد! و بیشتر به شما. به شما که اگر ما صد گام پیش از تر بچه­های قبل از خود رفته­ایم و با آرامش، متانت و صبوری، مقاومت کرده­ایم تا حق­ها را زنده نگه­داریم و پرچم آرمانهای انسانی را که بارها زمین افتاده است، به زحمت در دست نگه داریم و دست شما بسپاریم، شما حتما هزار گام جلوتر خواهید رفت. من مطمئنم.

صهبای عزیز

ما به چشم خود دیده­ایم که حق­ها بارها قربانی منافع اشخاص شده، گاهی خودمان بازی خورده­ایم، گاهی خودمان خطا کرده­ایم؛ اما هنوز بر سر مطالبه حق ایستاده­ایم. نگذاشته­ایم که حق، کنار برود و از ذهن و ضمیرمان پاک شود. شما که از همین بچگی، بزرگ هستید، باید خیلی پیش­تر بروید. اگر ما روند جابجایی کامل اصل و استثنا را در ذهن­ها متوقف کرده­ایم، شما باید که اینها را به جای خود برگردانید. نمیدانم چطور میشود اینها را به شما یاد داد؛ اما یادتان باشد که حق، آزادی، عدالت، شایستگی و ایثار در جای خود همیشه اصل بوده­اند. اگر در سنین بالاتر – نمیگویم وقتی بزرگتر شدی! – دیدید که اینطور نیست، بدانید که ما نمیخواستیم چنین باشد و نگذاشتیم که بدتر از این بشود، گرچه زورمان نرسید همه چیز را سرجای خود برگردانیم. اینطور نبود که تلاش نکرده باشیم، خواستیم، کوشیدیم اما سنگهای پیش پای ما سنگ­های منفک نبودند...

ادامه نامه را صهبا، چند سال دیگر به تنهایی خواهد خواند!